iki yolcu

"...yolları bilen ve bildiği yolları gösteren mavinin her tonuna bürünmüş zaman yolcusuna... sevgi ve teşekkürle..."

Legends of the Fall filminin müziklerini listeme baş tacı yapıp arkama yaslandım, son zamanlarda rastladığım dile getirilmiş en güzel betimlemeleri düşündüm. Kendini arama, bulma, dönüştürme yollarında yalnızlığın o eşsiz öğreticiliğine sığınarak mekanlar değiştiren, seyahatler hayal eden iki seyyahın karşılaşmasından doğan, birbirlerine kendi içsel hikayelerini anlatırken kullandıkları kelimelerden bir araya gelen betimlemeler bunlar...

İki zaman yolcusu elbette "yol"dan söz eder, yol almaktan... mesafelerden değil, ama uzaklardan bahseder... kendi içlerinde yol almaktan, zaman içinde yol almaktan, insanların ruhunda ve kalbinde yola çıkmaktan... uzaklardan söz eder bu yolcular: ama yedikleri, içtikleri değildir betimledikleri... onlar renkleri anlatırlar birbirlerine, kokuyu, havayı, sesi.. Rüzgârı ve ışığın hüzünle süzülmesini...

Hüznü severler, ama neşeyi ve umudu saklamazlar derine, acıyı kabullenip unutur yerine onlara huzuru verecek sesi koyarlar yüreklerinden gelen..

Karşılaştıkları yolda zaman yolcularından biri, henüz yolun başında Santiago Yolu'na çıkmak isteyen diğerine şunları söyledi: "Güzel bir yüregin var, ona güzel bir renk seç ve olmasını istediğin renge boya. Benim rengim turkuaz; sığ kumsal ile derin mavi arasındayım. Dalgaların ve akışın şekline göre renk degiştiriyorum. Bu gercekten benim, bu gezide bunu keşfettim... Sen de mutlaka bulacaksın..."

Ve diğeri ona: "Benim rengimi bahşeden bir zaman ve mekan var zihnimde beni anlatan: Gün batmadan bir süre evvel uzun ve sık ağaç gövdelerinin olduğu bazı çam ormanlarında ışığın ancak süzülerek yere ulaştığı zamanlar vardır ya hani... O yerde ve günün o vaktinde koyu yeşille, kahve ağaç gövdelerinin içine bal gibi akarak süzülen, gün rengi ışık hûzmeleri... işte o benim rengim..." diye cevap verdi

Sonra yollarda daha çok vakit geçirmiş, günün tüm zamanlarını, ormanların her çeşidini görmüş ilk yolcu: "Çok güzel bir zaman dilimi, o hûzmelerle zeminde oluşan geçişler, ışığın dokusu, havanın akışı, esasında senin bahsettigin tonlar doğanın ruhunun ortaya cıktığı, gecenin karanlık ile üzerini örtmeden önce gözlere ve gönüllere masal okuduğu an... Çok güzel bir renk seçmişsin... Rengin de senin gibi derin." ..dedi.

Bir süre daha sessizliği ve yolu paylaşan bu yolcular, ikiye ayrılan patikanın sonunda ayrı yönlere doğru yönelirken, büyük olanı, henüz çok genç olan yolcuya hüzün ve bilgelikle veda ederken, küçük ona dönüp: "Dibi ışıldayan sığ kumsaldaki turkuazın ve açıldıkça insanı saran derin mavin bana çok güzel şeyler kattı... benim hüzmelerin de umarım ruhunun kuytuda kalan yerlerine ışık olabilmiştir.. Hoşçakal!" diye seslendi ve ikisi de doğanın kendi masalını anlattığı, ve güneşin altın tozu akıttığı o anda kendi yollarına yürüyüp uzun ve güzel gövdeli ağaçların arasında kayboldular...

Geride günü örtmekte olan gece ve rüzgârın ıslığı kaldı...

not: bu güzel diyaloglar olduğu gibi aktarılmıştır.