yazın çöken kabus

inatla görmezden gelmeye çalışsam da son bir haftadır, işler ters gidiyor... geceleri bitmek bilmeyen kabuslar zihnimi içinden çıkılmaz girdaplara sürüklerken, gündüz sokaklarda yürürken mutluluk ve huzur değil omuzlarıma ve göz kapaklarıma çöken büyük bir ağırlığı duyumsayabiliyorum ancak... yapmam gereken basit günlük işler tam bir eziyete döndü çoktan, yapmam gereken çok önemli işleri dahi yapamıyorum... öyle tanıdık ki bu işkence bana. kışın hüküm sürenin yaz versiyonu bu mezalim.. her yaz oluyor bu, her kış olduğu gibi. Her seferinde yazın yaşanan daha kısa sürse de şu anda yapacağım işlerin ehemmiyeti bu defa gelen depresyonun hasarının büyük olacağını gösteriyor... bekliyorum.. ne olacağını bilmeden, burada sona ermesini hayal ederek...