BBC, Cencorship and Thatcher

Introduction

Cencorship on the media there is not only in the underdeveloped countries, there is in the developed countries by the governments. Governments’ political attitudes shape the coverage of cencorship or publications practise a self-cencor because of political pressure. BBC is known as the most trustful publication all around the world, so the question is, has the BBC exposed to the cencorship by the government or could the BBC’s objective attitude affect on the governments? When thought the BBC is one of the most important world publications, if and only a tough government could use the pressure and the cencor on the BBC, so of course I incline to the Iron Lady period of England. For making a comparison, the first necessity is identifying the BBC, Margaret Thatcher and the long period of the Thatcher Government -1979/1990-

Margaret Thatcher


Thatcher is the first and last female prime-minister of England untill today, and the most powerful name for politics of Britania, also for the world politics doubtless, such that she was called as the Iron Lady by Gorbachev the last leader of the Soviet Union, and Thatcher internalized this nickname, gladly. She were loved and hated, but thatcherism still affects England so powerful as economicly, that the Labor Party accepted the irrevocable situation for English political and economical life. Such that the BBC critisize her economical directions even today. In a news, BBC compared Tayyip Erdoğan is the Prime Minister of Turkey and Thatcher, as being against to Labours and illiberalism.( Son Dakika: 2010 )1


Thatcher became Conservative member of parliament for Finchley in north London in 1959, serving as its MP until 1992. Heath became prime minister in 1970 and Thatcher was appointed secretary for education. In the 1979 general election, the Conservatives came to power and Thatcher became prime minister. An advocate of privatisation of state-owned industries and utilities, reform of the trade unions, the lowering of taxes and reduced social expenditure across the board, Thatcher's policies succeeded in reducing inflation, but unemployment dramatically increased. Victory in the Falklands War in 1982 and a divided opposition helped Thatcher win a landslide victory in the 1983 general election. In the 1987 general election, Thatcher won an unprecedented third term in office. But controversial policies, including the poll tax and her opposition to any closer integration with Europe, produced divisions within the Conservative Party which led to a leadership challenge. In November 1990, she agreed to resign and was succeeded as party leader and prime minister by John Major. ( Historic Figures: BBC )2


In October 1984, when the strike was still underway, the Irish Republican Army (IRA) attempted to murder Margaret Thatcher and many of her cabinet by bombing her hotel in Brighton during the Conservative Party annual conference. Although she survived unhurt, some of her closest colleagues were among the injured and dead and the room next to hers was severely damaged. No twentieth-century British Prime Minister ever came closer to assassination.


British policy in Northern Ireland had been a standing source of conflict for every Prime Minister since 1969, but Margaret Thatcher aroused the IRA's special hatred for her refusal to meet their political demands, notably during the 1980-81 prison hunger strikes.


Her policy throughout was implacably hostile to terrorism, republican or loyalist, although she matched that stance by negotiating the Anglo-Irish Agreement of 1985 with the Republic of Ireland. The Agreement was an attempt to improve security cooperation between Britain and Ireland and to give some recognition to the political outlook of Catholics in Northern Ireland, an initiative which won warm endorsement from the Reagan administration and the US Congress. (Biography)3


Thatcher is remembered with her sentence “there is no such a thing as society” and she complained that in her oto-biography is the Downing Street Years: “My sentence that “there is no such a thing as society” is texted to burl, so i was under attack for a long time by people, but they never transfered the continue of my words. I had continued my words thus and so: “…you know, there is no such thing as society. there are individual men and women, and there are families, and no government can do anything except through people, and people must look to themselves first.” (Thatcher, 1994: 421)4

BBC


The British Broadcasting Corporation was a small radio publication who called the British Broadcasting Company, Ltd. In 1927 British Broadcasting Corporation bought the little company, then the BBC started its publishing life under protection of the Kingdom. “It had a staff of four, and was financed by a Post Office licence fee of 10 shillings, payable by anyone owning a receiver, and supplemented by royalties on radio sales. The BBC Television Service arrived on 2 November 1936 - but was suspended at the outbreak of war in 1939. Peacetime saw the resumption of the television service and a reorganisation of radio - which now boasted the Home Service, the Light Programme and from 1946, the Third Programme featured music, drama and the arts. The Empire Service continued as the External Service, now receiving "grant-in-aid" from the government, a situation which continues today with the World Service. The Falklands War saw reporter Brian Hanrahan tell audiences: "I counted them all out and I counted them all back in," as he watched Harrier jump jets return to their aircraft carrier after a raid. But Margaret Thatcher's government complained the BBC's reports were biased towards the Argentine point of view. The 1984 miners' strike saw similar complaints of bias - this time from the left. Further clashes with politicians took place throughout the 1980s. The 1990s saw further change, as new director-general John Birt reorganised much of the BBC's internal workings, amid tremendous controversy. ( A Short History of the BBC: 2002 )5 In the BBC sources about their history, there is no much information, nevertheless we can see a tension between Thatcher Government and the BBC, even they gave just a little knowledge. In 1985, a real tension was lived between the BBC and Margaret Thatcher, because the BBC was shooting a documentary about Ireland Republican Army and they did some interviews with Martin McGuinness the leader of the IRA. The documentary is about the real lives of the important characters, and the BBC wanted to show that are humans just like us, even we called them as terrorists, so they would show McGuinness with his babies and wife. Margaret Thatcher and her tory government got really angry.

Conclusion


The name of the film is At the Edge of the Union, so “the film was banned by the BBC’s Board of Governors after political pressure from the Thatcher government during the summer of 1985. The ban led to a nationwide strike by the BBC and ITV emplyees and culminated with the revelation that the British security service, MI5, had been secretly approving the hiring and firing of BBC staff for years. ( Leigh and Lashmar: 1985 )6 Of course it is a big question needs to discuss, is it right to show the people who threat to the international or national security, do the media help them unawarely? BBC, as the publication under protection of the United Kingdom, has got a answer, North Ireland is the country which depended on the Kingdom, so BBC has to stay objective and has to show the cases as well as. BBC can not finish the film for long years, but in 2007 they used the interviews with Martin McGuinness and they made some new interviews with him, then BBC published At the Edge of the Union after all pressure of Margaret Thatcher.

Bibliography:

1) Ankara Haber Ajansı: 23 Mart 2010 < http://www.sondakika.com/haber-bbc-den-tekel-eylemi-yorumu-erdogan-humeyni-den/>

2) BBC: Historic Figures: Margaret Thatcher ,< http://www.bbc.co.uk/history/historic_figures/thatcher_margaret.shtml>

3) Margaret Thatcher Foundation: Biography –Prime Minister Second Term- < http://www.margaretthatcher.org/essential/biography.asp>

4) Thatcher, Margaret. Demir Leydi’nin Anıları çev: Gülden Şen. İstanbul, 1994: Gençlik Yayınları

5) BBC News: A short history of the BBC 19 April 2002

6) Viera, John David. Terrorism at the BBC: The IRA on British Television, Journal of Film and Video [electronic resource] Vol. 40. No: 4 (Fall 1988) p:28 University of Illinois Press

yaratıcıların mutsuzluğu

“…şükürler olsun ki dişisin, şükürler olsun ki dişiyiz. Erkek tekdüzeliği yok bizde.. Düşünceyle yüklü beynimiz: doğurgan…”

Birkaç ay evvel yazdığım bir yazının altına yapılmış uzunca bir yorumun en çarpıcı cümleleriydi yukarıya alıntıladıklarım; zira notu yazan, zekasına ve yaratım gücüne hayranlık duyduğum bir erkek arkadaşımdı ve bana yaratıcılığımızın kökenindeki dişilliğimizden bahsediyordu. Bir okyanus öteden bana yazdıkları öyle haklı geldi ki bana, o güne değin üzerine çokça araştırma ve ödev yapmış olduğum ve genellikle mental hastalıklarla ilişkisi üzerine yoğunlaştığım yaratıcılığın aslında en açık anlamı olan dişil kökeni üzerine düşünmeye hiç gerek duymamış olduğumu fark ettim. Oysa La cretivite, yani kelimeleri eril dişil diye ayıran Fransızca’nın buyurduğu üzere dişil olan, yaratmanın latince kökeni creare den türeyen doğurmak, yaratmak…

Yaratıcılık üzerine, yaratıcılar üzerine, yaratarak delirenler ve yaratarak kendilerini öldürenler üzerine çok okudum, çok dil döktüm, bir o kadar kalem oynattım: Çağlar ötesi bir bağlılık duyduğum Van Gogh’un delilikle perçinlenen dehasal yaratıcılığı beni en çok cezbedendi, I am vertical şiiriyle hayatıma en üst sıradan giriş yapan Sylvia Plath de. Yine ilk ikisi gibi ölümünü kendi seçen Woolf: Büyüleyici bir algıya sahipti ve Ludwig von Beethoven, henüz beş yaşında bir piyanist olmam gerektiğini bana hayatımın algılanabilir en küçük atomu olarak notları aracılığıyla ileten adam. Bir süre sonra çok ilginç bir ayrım olduğunu fark ettim. Şaşırtıcı biçimde hayranlık duyduğum ve benim yaratıcılık kavramıma en uygun karakterler olarak gördüğüm tüm sanatçılar –yaratıcılar mı demeliyim- tuhaf bir biçimde delilikle koyun koyuna bir yaşam içinde kıvranıyor, üretiyor, kendilerinden kopararak yaratıp kendilerini öldürüyorlardı.

Konuya olan derin ilgim nedeniyle yaratıcılık üzerine yazılacak bir ödeve hakkını vermek için son üç günde büyük bir şevkle tam beş ayrı yabancı makale buldum ve okudum, üstelik aslında BBC ve Margaret Thatcher hakkında okumam altı ayrı kitap başucumda beklerken. Makalelerden alıntılar yapmayacağım, zira daha çok sayısal verilerle tam bir akademik-klinik çalışmalar bütünü olan bu değerli makalelerden ve önceki deneyim ve gözlemlerimden oluşan bir çıkarımı sunmayı çok daha yaratıcılığa uygun buluyorum. Makalelerde bahsedilen en önemli çelişki IQ ve yaratıcılığın ilintili olup olmamasıydı, her makalede öne çıkan bu tartışmada kimileri IQ’nun net olarak yaratıcılığın önünü açtığını, kimileri ilgisi olmadığını, büyük kısmıysa Eşik Teorisi gereği 120 IQ’ya dek bir ilinti bulunduğunu iddia ediyorlardı. Birçok testle sonuca ulaşmaya çalışadursun akademisyenler, benim bilgilenmeye çalışan bir okuyucu olarak çıkarımım çoğu bilim adamına hak veren ama aynı zamanda eleştiren bir noktada duruyor. Yaratıcılık her insanda doğuştan gelen bir özellik. Gündelik yaratıcılık yani pratik olmak zaten insan türünün evrilmesini ve hayatta kalmasını sağlayan türsel bir yetenek; ancak neden herkes bu yönünü öne çok fazla çıkaramazken bazıları tam anlamıyla birer yaratıcı olarak kabul görüyor? İşte IQ ve EQ’nun tartışılmaya başlandığı nokta burada ortaya çıkıyor, zeki insanlar sahip oldukları sezgisel yaratım gücünü yüksek algı kapasiteleriyle birleştirip yeni ve özgün üretimlerde bulunabiliyor, ancak duygusal zekadan –EQ- ayrık bir IQ da yaratıcılığı dışavurmaya yeten bir özellik değil, çünkü ortaya çıkan üründeki sezgisel ve duygusal tadın temelinde EQ sahibi olmanın da büyük önemi var. Her matematikçinin yaratıcı olamaması IQ’nun yanı sıra yüksek bir EQ’ya sahip olamamasıyla ilişkilendirilebilir, zira IQ’su kadar EQ’su da su götürmez Albert Einstein’ı dünya için bir fenomen yapanın sayısal zekasından çok duygusal zekası olduğunu kabul etmek gerekir, çünkü yaratıcı insanlar, topluma karakterleriyle bir şeyler kazandıran, sisteme uyum sağlamakta güçlük çeken ve ona direnen bireyler olduğu ve genellikle de çağında değil sonrasında anlaşılan insanlar oldukları genel kabuldür. Einstein daha şanslı olsa da Van Gogh tam bir kaybedendi bu konuda. Müthiş boyuttaki dişil algı kapasitesi onu çıldırtıcı bir yaratıcılığa götürmüştü, buna karşılık çapraşık özel hayatı, tuhaf hareketleri, ani krizleri ve defalarca akıl hastanesine girip çıkmasıyla çevresindeki herkesin uzak durmak istediği muazzam bir yaratıcı. O dönemde ona deli denilmesine neden olan şey bugün artık bipolar bozukluk adıyla adlandırılan manik depresif rahatsızlıktı. Aynı şekilde Sylvia Plath’ın, Virginia Woolf’un, Marilyn Moonro’nun, Kurt Cobain’in, Beethoven’ın ve adını hatırlayamayacağımız birçok sanatçı ve siyasetçinin, günümüzün Burhan Altıntop popüleritesine sahip delilik tarifinden muzdarip hastalığı: Manik Depresif.

Benim daha önce yaratıcılık ile ilgili yaptığım tüm çalışmalar işte bu sorun üzerine yoğunlaşıyordu. Neden çok yaratıcı olduğunu kabul ettiğimiz neredeyse tüm isimler mental bir rahatsızlıkla ve daha ziyade manik depresifle anılıyordu ve neden bu isimlerin yine neredeyse tümü intihar ederek ölüyorlardı? Yaptığım tüm çalışmalarda istatistik sonuçlarını, klinik test sonuçlarını, psikiyatr değerlendirmelerini kullandım, onlarca kitap ve makale okumanın yanı sıra adı geçen insanların hayatlarını didik didik ettim. Vardığım sonuç maalesef hala belirsizlikler içinde, ama görünen o ki ya yaratıcı olmanın yani yüksek IQ ve EQ sahibi olmanın getirdiği yüksek algı ve empati gücü her şeyi çok derin ve içselleştirerek düşünmeye neden olup acı eşiğimizi düşüyor ve topluma uyumsuz halde getiriyor ve psikiyatrlar bu uyumsuzluğa bir hastalık adı veriyorlar ya da yaratıcılık bir hastalıktan kaynaklanan çok kötü bir sorunun teselli veren hediyesi. Zira manik depresiflerin manide ve şizofrenlerin her zaman salgıladıkları dopamin ve serotoninle baskılanan beyin kimyaları onlardaki gerçeklik algısını değiştiren bir özelliğe sahip ve çok daha uçuk istekler, düşler ve inançlara sahip oldukları için yaşamları da ürettikleri de toplumun ya tümüyle dışlayacağı ya da hayranlıkla bakacakları bir niteliğe sahip oluyor.

Torrance’ın, May’ın, Jamison’ın ve yaratıcılık üzerine çalışma yapmış birçok akademisyenin her biri yaratıcılığa dair başka bir tanımla gelse de hepsinin buluştuğu ortak nokta toplumsal uyumsuzluk ve büyük oranda mental ya da psikolojik problemlere yatkınlık. 2000’li yılların başında şu anda adını anımsayamadığım önemli bir Amerikan Üniversitesi’nde yapılan bir araştırma yaratıcı kabul ettiğimiz çocukların neredeyse yüzde doksanının ileride manik depresif ya da depresif olabileceklerini göstermişti. Çok ilginç bir biçimde yaşamın özünü var eden ve devam etmesini sağlayan dişilik yani doğum, insan beyninde gerçekleştiği vakit bir ölüm aracına dönüşebiliyor. İnsan zihni evrimin binlerce yıllık ritmine uyum sağlamış bedenin doğum gibi zor ve acılı bir sürece karşı dirayetine karşılık, doğurgan beyinler -belki henüz insan zihni evriminin erken döneminde olduğu için- doğururken büyük bir acıyla yıpranıyor ve gerçeklik algısını yitirebiliyor. Sonunda dayanılmaz ruhsal acılarla bedenin yaşamına da dur demek ihtiyacı içine giriyor.

Dışarıdan görkemli bir biçimde yükselen yaratıcılık, yaratanın o dinmez mutsuzluğuna kaynak oluyor. Tıpkı çocuğuna sahip olmak için büyük acılar çeken bir annenin, yarattığı çocuğa olan büyük sevgisine rağmen yine hayat boyu onun için hep endişe ve üzüntü içinde kalması ve hatta acı çekmesi gibi… Van Gogh, o iniş çıkışlarla örülü yaratımın doğruğundaki yaşamına son verirken: “Mutsuzluğum sonsuza dek sürer…” demişti. İlginçtir yazının başında bir kısmını verdiğim yorumun sonu da söyle bitiyordu:

“…doğurganlığını doyasıya yaşa. Unutma: Üretmektir esas olan… Mutluluk aptallar içindir.”

geç gelen edit: Ada'da Yılbaşı Gecesi

31 Aralık Cuma: 2010

geçirdiğim en güzel yılbaşı gecesi belki de... kalabalık, cıvıl cıvıl, tanımaktan ve arkadaş olmaktan mutlu olduğum insanlarla ve büyük ada'da! fotoğraflar, kahkahalar, sohbetler... bütün yıl böyle geçsin diliyoruz hep beraber... en kötü günlerimiz böyle olsun... devamı gelir bu yazının ama şimdi kalabalığa yeniden karışmak lazım.. adımı ünlüyorlar masadan :)

-------------------------------------------------------------------

(geç gelen edit: bir ekşi sözlük klasiği)

2 Ocak Pazar: 2011

Yeni yıla böyle neşeyle gireceğimi hiç düşünmemiştim son zamanların kesif havasına çok kapıldığım için... Hatta öyle bir tembellik ve mutsuzluk çökmüştü ki üzerime akşam yatarken sabah arayıp gelemeyeceğimi söylemenin planlarını yaparak uyudum, bu yüzden erken kalkmama gerek de yok zaten fikriyle saat de kurmadım, öğlene kadar uyudum, zira gece üçe kadar NG'de galaksi galaksi gezmiştim uykulu gözlerle...

Gözlerimi açınca ummadık bir durum baş gösterdi: IŞIK: GÜNIŞIĞI: GÜNEŞ IŞIĞI!

Oda resmen ışıkla yıkanırcasına aydınlanıyordu, her kış güneş ışığına hasretten kavrulan depresif ruhum huzur doldu ve yaralı göz kapaklarım mutlulukla açıldı. Bütün bulutlu ve yağmurlu günleri ağlayarak yataktan çıkmamak için geçiren ve işe, okula, toplantılara, arkadaşlara, geri kalan her şeye geç kalan ben, üşenmeden fırlayıp yataktan kabataştan kalkacak vapura yetişmek için bir an evvel hazırlanıp çıktım evden... ilginçtir ilk giden ben oldum kalanlar vapura son dakikada yetişti ve soğuğa inat içerde değil dışarda rüzgara göğüs gere gere martılarla yolculuğa başladık... Daha vapurda kahkalar çınlamaya başlamıştı. Adaya ayak basınca gurbetten dönüp sevgiliye kavuşmuş sevdalı gibi kucakladım adayı, havayı derin derin içime çektim. içimde bir şeyler kıpırdandı aşktan, heyecandan...

Alışverişi yaptık, planları hazırladık, evin yolunu tuttuk. Önce çay demleyip kendimizi doyurduktan sonra, yemekten anlayanlar bay ve bayanlar mutfağa, ilgisi olmayanlar salondaki hazırlıklara döndü, unutulanların alınması için dışarı yollandı ya da yeni gelenleri iskeleden almaya gitti. Terslikler, aksilikler de oldu, derdi tasası olanların kaçan keyiflerine bir gecelik sünger çekildi ve saat 21.00 itibariyle kocaman masamızda 8 kişi gerçek bir aile gibi toplanmış nerdeyse kuş sütü eksik sofrada kadehlerin çarpışmasıyla "en kötü günümüz böyle olsun! şerefe!" nidalarıyla orada ve birlikte olmanın kıymetini bilircesine gülmeye, konuşmaya, doymaya başladı.

Doğduğum günden bugüne geçirdiğim çok güzel yılbaşları oldu, hüzünlüleri de... ama hiçbirinde bu kadar çok gülmedim de güldürmedim de... öyle ki kendi kaburgalarım gülmekten batarken bir yandan yanımdakiler bana "yeter!yeteerr! güldürme ölüyorum, nefesim kesiliyor gülmekten!" diye vuruyorlardı! Herkes bir diğerine bazen hepimizi birine öyle takılıyor, öyle iyi taklit ediyorduk ki konuya malzeme olan bile sandalyeden düşecek gibi gülüyordu... El yapımı likörleri paylaşamayanlar, rakıdan çarpılanlar, şarap kadehlerini doldurup doldurup boşaltanlar, bir de elinde meyve suyuyla "içki istersem eğer, sakın vermeyin, bak fena olur sonra!" diyenler ya da diyen tek bir kişi :) ki en sonunda el yapımı likörün tadına bir bakayım dedikten 20 dk sonra likörün dibinde gezinen, az sonra da göklerde gezmeye başlayan o bir kişi: içtikçe güzelleşen biri :)

Bana biçilen rol mü? Başta ev sahibemizin dışarıya çıkması gerektiği anda yemekleri yapmaya devam eden becerikli arkadaş, masa başında herkesi gülme krizine soktuğu için adı kötüye çıkan "pissliikkk", gece sonunda sarhoş olmadığı için herkesi toparlayıp, gözleri kan çanağı ev sahibesini yatağa yollayıp ben hallederim yat sen diyen ve artık "anne" diye çağrılan -nevra'nın deyimiyle- süper kadın.. E böyle anılmak ve yatağa yatırmaya uğraşırken "sen harika bi kadınsın, seni çookk seviyorummmm!" diyen arkadaşlarımın olması, egolarımı tamir etmeye yetti ;) Gece, eve son gelenlerden daha evvel tanımadığım bir arkadaşın yanıma gelip elini "merhaba anaç, ben babaç.."! diyerek uzatmasıyla son buldu!

 

Ertesi sabah en geç yatan olduğumdan, en geç kalkmasam da geç kalkanlardan oldum. Bir kısım erken yatıp, erken kalkıp gitmişti. Biz kalan bir avuç Büyük Ada'da yeni güne, yeni yıla uyanıp o tadına doyulmaz güneşe sarılıp indik sahile... Ada2nın patlıcanlı poğaçalarını alıp Yüksek Kahve'de çayla kahvaltı edip karıştık Nizam'ın sokaklarına... Kiliselerin, evlerin arasına karıştık... Soğuk gölgeden güneşli yerlere koşarak ısındık.. Nevra'yı iskelede bırakıp 15.00 vapuruyla, unutulmaz fotoğraflar çekerek Kadıköy'e ulaştık... Kadıköy'den 500A'ya binerek eve dönmeyi meğer ne çok özlemişim...

Selva Erdener - Ay Gız

Trafikte sıkışmış saatlerde telefondan bulup dinlediğim bazı parçalar dudaklarımı uçuklatıyor... rastgele bir Selva Erdener videosu izleyeyim dediğim dakiklarda aşağıda izleyeceğiniz performans nefesimi kesmeye yetti...

geçmişin süzgeci

2010'da yeni yıla birlikte olmaya başladığımız 3 yılda ilk kez ayrı girmiştik, çünkü ben bu kez birlikte olmak yerine babamla olmak istemiştim o yılın başında... ve ilginçtir birlikte girmediğimiz o yılı birlikte geçirmedik. Şubat henüz gelmişti ki 3 yılı bir kenara koyma vaktinin geldiğine hükmetmiştim ben, hem de öyle aniden.. bir anda... umulmadık bir şekilde başlayan geçtiğimiz o yılda umulmadık devam etti her şey... hayatımın bugüne kadar ki en büyük deneyimleri, heyecanları, kavgaları, yalanları, pişmanlıkları... Bin devirde dönen bir zihinle kocaman bir mutsuzluktan çıkıp daha kocaman huzursuzluklara kucak açtım gözümü bile kırpmadan!

İlklerin yılıydı 2010. İlk kez yurt dışına çıktım, birbirinden farklı birbirinden güzel şehirlerde sırtımda çantayla dolaştım. İlk kez kendimce bile onaylamayacağım işler yaptım, ilk kez başkalarının yalanlarıyla karşılaştım, ben de onlara yalanlar söyledim, ve hayatımda ilk kez yaşadığım bazı şeyleri deneyim olarak görmek yerine pişmanlık duydum onlardan... ilk kez keşke dedim...

bazı şeyleri de kanıtladım kendime yeniden... affedici olmanın, kırıcı olmak yerine esnek olmanın sanılanın aksine doğru olmadığını bu yıl öyle davranarak kocaman bir hata olduğunu gördüm ve hep inandığım gibi ne kadar sert ve keskin olursan yaralayıcı olayların o kadar az zararla atlatıldığını anladım. affedilmemesi gereken şeylerin ve insanların asla affedilmemesi gerektiğinin ne kadar doğru olduğunun sağlamasını da yaptım. 

bir süzgeçten eleyince bütün yılı: yeni yerler görmek ve eski deneyimlerin sağlamasını yapmak dışında hiçbir şey geçemedi süzgeçten... birçok insan, çoğu duygu ve inanç iri taneler gibi takıldı ve hayatıma hiç girmemiş gibi huzurla bir yıl geçmişte kaldı...

Geriye bir tek 31 Ocak 2010 günü Ada vapurundan çektiğim o tarifi imkansız görüntüler kaldı...